Fotelik rozpaczy... ( Tekst z dnia 8 grudnia 2018 roku)

Bardzo się cieszę, że mój pełen wzburzenia posta na temat różnych przestępstw seksualnych na czele z pedofilia kościelną spotkał się z dużym oddźwiękiem. Szczególnie dziękuję Pani Katarzynie i Pani Dorocie z grupy Dziewuchy, Dziewuchom, które się ze mną nie zgadzają. Zarzucają mi przede wszystkim brak empatii w stosunku do skrzywdzonych kobiet i ze sama nie przezywam traumy, ale wymagam od innych, by się mówiąc krótko i kolokwialnie..., ogarnęły. Postanowiłam wiec odpowiedzieć Pani Katarzynie, która ze mną dyskutowała.
Droga Katarzyno!
Wiesz co, jest mi bardzo przykro, że źle interpretujesz moje intencje. Osobie, która żyje w jakiejś rzeczywistości, jest bardzo trudno się ogarnąć i nie śmiała bym dawać takiej rady. Depresję znam, ale też staram się z nią nie tylko walczyć, ale też wygrywać. Nie, nie tylko farmakologicznie, chociaż też trochę w skrajnych wypadkach. Po prostu staram się dowiedzieć, jak postępować z tym wrogiem, chorobą, która mnie dręczy. Uważam, że wiedza daje nam bardzo wielką przewagę w każdej walce. Ale nie chce tu mówić o sobie. Dla osoby wychowanej w ogólnie przyjętych kanonach, doświadczenie gwałtu może być przeżyciem nie do zniesienie. Ale to nie jest (obiektywnie i na zimno), wina samego wydarzenia, lecz tego miejsca w mózgu, "fotelika", który mamy przygotowany na takie wydarzenie. Fotelik ten kształtuje tradycja, społeczeństwo, wychowanie. A ten "fotelik" mówi nam: To była twoja wina! Teraz wszyscy będą na Ciebie patrzeć, jak na wywłokę, która sprowokowała, zaufała, była naiwna i głupia!, na pewno nikt cię nie zrozumie!, mąż będzie się ciebie brzydził!, będziesz wywoływać tylko litość!, policjanci będą się wyśmiewać po katach... A jak nikomu nie powiesz, to "wydarzenie" sobie usiądzie wygodnie w twojej głowie na tym "foteliku" i będzie ci systematycznie, do końca życia jad wylewać w serce. Będziesz cierpieć w samotności i zabierze ci to całą radość życia, a nawet może je skróci. Ten, kto cię skrzywdził, skrzywdzi inną kobietę, dziecko etc. Taki jest w tej chwili szablon, w którym żyjemy. Nie zmienimy tego z dnia na dzień. Można podnosić kary za takie czyny, można unikać niebezpieczeństwa, ale to się będzie wydarzać. Dlatego, jeśli piszę takie posty, chcę wszystkim osobom powiedzieć, by wyrzuciły z mózgu ten wygodny fotelik, w którym siedzi cierpienie. Może dla osób dorosłych jest to trudne lub wręcz nie możliwe. Bo te ścieżki emocjonalne wytwarzają się człowiekowi do 3 roku życia. Dlatego np. dziecko wychowane w bardzo katolickim domu, które od urodzenia jest karmione religią, będzie miało, mimo najlepszej woli, trudności, by zostać ateistą, takim zupełnym bez wątpliwości i wyrzutów sumienia. Księża doskonale znają tę zasadę, dlatego naciskają, by szybko chrzcić dzieci i kontrolują, czy umieją "dzia bozi" robić, zanim jeszcze zaczną mówić. Ja to piszę, by obudzić w ludziach siłę, by walczyli ze stereotypami w swojej głowie, ale przede wszystkim, by od urodzenia!!! wyrabiali właściwe ścieżki w mózgach swoim dzieciom. Nie zasłaniali oczu, kiedy jest seks w telewizji, nie wyganiali, kiedy się o tym mówi. Małe dziecko nie ma do tego żadnego stosunku, więc będzie pytać. Jeśli pyta, można mu wiele rzeczy wytłumaczyć, można go nauczyć, kto i w jaki sposób może go dotykać, bo bardzo często molestowaniu seksualnemu podlegają maluchy 3,4 letnie a nawet mniejsze. I dziecko musi zawsze wiedzieć, że cokolwiek by się nie stało, może z tym przyjść do matki i ojca i zostanie potraktowane z miłością, godnością i zrozumieniem. Niestety, model wychowania jest taki, że z naszych domów wychodzą mężczyźni "maczo", albo "mięczaki", nie ma nic pośredniego. A dziewczynki wychowywane są na służące, niewolnice i ofiary i jeśli takie nie są, to muszą żyć w poczuciu winy i z wyrzutami sumienia. Uczymy nasze córki gotować, sprzątać, prasować, malować się, nosić szpilki..., i świetnie. Ale której matce przyjdzie do głowy, by wysłać swoją dorastającą córkę na bezpłatny, organizowany przez policję kurs samoobrony? Mało jest takich, nawet jeśli same żyją całymi latami w toksycznych związkach i dostają regularnie po mordzie albo są gwałcone w zaciszu domowym. Mogła bym tak pisać i pisać, ale chcę ci wytłumaczyć, że moim postem nie chciałam ani urazić, ani dotknąć żadnej indywidualnej osoby, tylko wskazać, jacy my jesteśmy, jako ludzkość. Inne zwierzęta mają prosty kodeks, nie szukają drugiego dna i czarne jest zawsze czarne i zawsze bierze u nich górę instynkt samozachowawczy. Nie zmienię zdania, my ludzie, jako gatunek, jesteśmy dziwadłami! Działamy destrukcyjnie w stosunku do samych siebie. Ja może głupia jestem, a na pewno naiwna, ale marzy mi się taki świat, gdzie nikt skrzywdzony nie będzie musiał tego ciężaru nosić na plecach do końca życia w samotności i bez szansy na sprawiedliwość. Trzeba wreszcie oduczyć ludzi nadstawiania drugiego policzka. Może proces zmiany, o którym usiłuję powiedzieć, będzie trwał 500 lat albo więcej, ale od czegoś kurwa! trzeba zacząć. To jest świetny moment, kiedy kościół tapla się we własnym gównie, kiedy kobiety zaczynają rozumieć, że wcale nie musi tak być, jak do tej pory. Kiedy są w stanie się zmobilizować w czarnych protestach lub w grupach takich, jak Dziewuchy Dziewuchom, to znaczy, że już czas zacząć rewolucję! Jeśli kogoś obraziłam, jeśli mi napisał, że jestem nieczułą, nie mam empatii, albo nic nie rozumiem, bo mnie to nie spotkało, to jest już jakiś mój sukces. Bo zazwyczaj to tylko laiki i jakieś pieski, kotki, które bija brawo w komentarzach. A jeśli to kogoś wzburzyło na tyle, by mi odpowiedzieć, to znaczy, że przeczytał, że się zastanowił. I za to dziękuję!
I żeby nie było niedomówień. Mam w swoim mózgu całkiem pokaźny "fotelik cierpienia". Moi rodzice, szkoła, kościół, otoczenie społeczne, wszyscy się bardzo postarali, by był wielki i by mogły na nim wygodnie siedzieć wszystkie moje traumy, wszystkie moje leki i porażki. Natomiast moje sukcesy właściwie walają się po kątach w zapomnieniu. Każdego dnia wstaję i rozbijam ten fotelik siekierą, chociaż mi się czasami nie chce żyć. A on odrasta, jak smocza głowa. I zazdroszczę ludziom, którym się wszystko udaje bez trudu, którzy tylko pomyślą, a już im się spełnia. Ja muszę wszystko wydrapać pazurami... Mówi się, że to kwestia wiary, a ja myślę, że oni nie mają "fotelika".